Το βράδυ του Σαββάτου 6 Δεκέμβρη μετά από διαπληκτισμό δύο αστυνομικών με δεκαπενταχρονους, οι αστυνομικοί άφησαν το περιπολικό λίγο παραπάνω και θεώρησαν πρέπον να συνεχίσουν φραστικό επεισόδιο και ένας από αυτούς να πυροβολήσει προς το μέρος των παιδιών, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες πάντα, με αποτέλεσμα να πέσει νεκρός ένας δεκαπεντάχρονος.

Το όλο σκηνικό έγινε κάτω από περίεργες συνθήκες έτσι ώστε να επιφέρει τον αγανακτισμό της κοινής γνώμης με αποτέλεσμα να εκδηλωθούν διάφορες μορφές κινητοποιήσεων.Από το βράδυ του Σαββάτου μέχρι και σήμερα συνεχίζονται οι αντιδράσεις αντιεξουσιαστών, ενώ η αστυνομία ως συνήθως δεν κατάφερε να προστατέψει τις περιουσίες πολιτών στο κέντρο της Αθήνας.

Αυτό που συμβαίνει δεν είναι απλά μία έκρυθμη και ανεξέλεγκτη κατάσταση. Δεν είναι τυχαία βίαιο και επιθετικό. Δεν είναι η παράνοια και η ανοησία του κόσμου. Δεν είναι οι χασομέρηδες χούλιγκαν, που ακολούθησαν τα παιδιά τους. Τους μαθητές, τους φοιτητές, τους αντιεξουσιαστές. Οι άνθρωποι που ξεχύθηκαν σαν ποτάμι δεν τρελάθηκαν ξαφνικά, αγανάκτησαν. Βαρέθηκαν να είναι παθητικοί θεατές των δρώμενων, τηλεθεατές του καναπέ, πολίτες της χυδαίας καθημερινότητας. Αηδίασαν, παρακολουθώντας τους πολιτικούς της υποκρισίας, τους μισθωμένους δημοσιογράφους της προπαγάνδας, τους επιχειρηματίες της απόλυτης εκμετάλλευσης, τους εργατοπατέρες συνδικαλιστές της συναλλαγής, τους γιατρούς, τους δικηγόρους και τους δικαστές της αέναης απάτης. Είναι απλοί άνθρωποι, πολίτες της καθημερινότητας, που κουράστηκαν να παριστάνουν τους μαλάκες της ιστορίας, τους ήρωες της συγκυρίας, τους χειροκροτητές των απατεώνων, το αναλώσιμο προϊόν των εκάστοτε κυβερνώντων…

Ο τραγικός θάνατος του δεκαπεντάχρονου δεν είναι η αιτία των επεισοδίων, είναι η αφορμή. Τις αιτίες τις γνωρίζουν όλοι. Όσοι διαδηλώνουν αλλά και οι άλλοι που σιωπούν ένοχα.